Ἡ Ἐθνική Ἑταιρία τῶν Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν τίμησε τή μνήμη τοῦ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ, δέκα χρόνια ἀπό τήν ἐκδημία του, μέ ἐκδήλωσή της πού πραγματοποιήθηκε στίς 22 Ἰανουαρίου 2007 στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Δήμου Ἀθηναίων.
Ὁμιλητές:
Δημήτρης Ἀγγελής, Δρ. Φιλοσοφίας, μέ θέμα «Ὁ ἀποκαλυπτικός λόγος τοῦ Χρήστου Μαλεβίτση».
Σταῦρος Γιαγκάζογλου, Δρ. Θεολογίας, μέ θέμα «Ὁ διάλογος φιλοσοφίας καί θεολογίας στό ἔργο τοῦ Χρήστου Μαλεβίτση».
Θανάσης Παπαθανασόπουλος, ποιητής, «Χρῆστος Μαλεβίτσης» (ποίημα).
Ἡ Ἐθνική Ἑταιρία τῶν Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν τίμησε τή μνήμη τοῦ στοχαστῆ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ, δέκα χρόνια ἀπό τήν ἐκδημία του, μέ ἐκδήλωσή της στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Δήμου Ἀθηναίων τήν Δευτέρα 22 Ἰανουαρίου 2007. Ἐκλεκτοί ὁμιλητές, στήν κατάμεστη ἀπό ἀκροατήριο «Αἴθουσα Τρίτση», ὁ κ. Δημήτρης Ἀγγελῆς, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, ὁ κ. Σταῦρος Γιαγκάζογλου, Διδάκτωρ Θεολογίας καί ὁ κ. Θ. Παπαθανασόπουλος, ποιητής, πού ἀπήγγειλε ποίημα μέ τίτλο «Χρῆστος Μαλεβίτσης».
Μέ τήν ἔναρξη τῆς ἐκδηλώσεως τόν λόγο ἔλαβε ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐθνικῆς Ἑταιρίας τῶν Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν κ. Β. Βιτσαξῆς, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε στήν πολύτιμη συμβολή τοῦ ἀείμνηστου Χρήστου Μαλεβίτση στόν ἑλληνικό πολιτισμό μέ τό πολυεπίπεδο ἔργο του: ἔργο λογοτεχνικό, φιλοσοφικό, καί μεταφραστικό.
Ἡ ὁμιλία τοῦ κ. Δημήτρη Ἀγγελῆ μέ τίτλο «Ὁ ἀποκαλυπτικός λόγος τοῦ Χρήστου Μαλεβίτση» εἶχε ὡς ἀφετηρία τήν ἐπισκόπηση τῆς πορείας τοῦ φιλοσοφικοῦ λόγου μετά τήν ἐποχή τοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἀνατρέχοντας σέ κείμενα τοῦ συγγραφέα, διαπιστώνεται ὅτι, ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Κάντ, ὁ στοχασμός ταυτίστηκε μέ μία θεωρία τῆς γνώσης, περιορίστηκε σέ μία καθαρά διανοητική δραστηριότητα, παραβλέποντας τά ἔσχατα προβλήματα τῆς ὑπάρξεως. Ἡ ἀπώλεια «τοῦ ἐρωτηματικοῦ καί συνάμα ἐρωτικοῦ τρόπου προσέγγισης τῆς αἰνιγματικῆς ὑφῆς τοῦ κόσμου» ὁδήγησε στήν ἧττα τῆς φιλοσοφίας πού εἶναι ἧττα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος καί τοῦ νεωτερικοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ Μαλεβίτσης προσηλώνεται ἀπόλυτα στό ἔργο τοῦ πνεύματος μέ λόγο ἔμμυθο και ἐσχατολογικό πού ὑπερβαίνει τή διακονία τοῦ διαπιστωτικοῦ καί θεραπευτικοῦ ἔργου τῆς φιλοσοφίας. Πρόκειται γιά λόγο ἀποκαλυπτικό πού ἀποσκοπεῖ στόν φωτισμό τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ δεύτερος ὁμιλητής κ. Σταῦρος Γιαγκάζογλου στήν εἰσήγησή του μέ τίτλο «Ὁ διάλογος Φιλοσοφίας καί Θεολογίας στό ἔργο τοῦ Χρήστου Μαλεβίτση», ἀναφέρεται στή δημιουργική σύνθεση πού ἐπιχειρεῖ ὁ συγγραφέας ἀνάμεσα στό φιλοσοφικό βίωμα τοῦ νεώτερου εὐρωπαϊκοῦ ὑπαρξισμοῦ καί στήν βιβλική καί ἐσχατολογική παράδοση. Γιά τόν στοχαστή, πρωταρχική μέριμνα εἶναι ἡ μέριμνα τοῦ φιλοσοφεῖν, ὡς ἀσκητεία καί μάθηση στίς μεγάλες ἀφηγήσεις καί παραδόσεις, ὡς εὐθύνη καί στοχαστική ὀδύνη γιά τόν ἄνθρωπο καί τήν ἱστορική του πορεία, ὡς ἀρχέγονη πηγή τοῦ ἐσχάτου νοήματος τῆς ὑπάρξεως. Ἡ «παλαιά διαφορά» φιλοσοφίας καί τραγωδίας ἀποκαλύπτει τόν διαρκή διάλογο φιλοσοφίας και θεολογίας. Ἀλλά πῶς θά μποροῦσε νά συνδυασθεῖ τό ὑπαρξιακό πάθος τῆς τραγωδίας μέ τήν ἀπάθεια τοῦ φιλοσοφικοῦ λόγου; Πῶς θά μποροῦσε νά ὑπάρξει ὀργανική ἑνότητα ἀνάμεσα στή φιλοσοφία καί τή θεολογία, στίς δύο αὐτές ἐκδηλώσεις τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος; Κατά τόν Χρῆστο Μαλεβίτση, τό πέρασμα ἀνάμεσα στή φιλοσοφία καί τή θεολογία, συνέβη μέ τήν ἐμφάνιση τῆς βιβλικῆς ἀντίληψης γιά τόν Θεό, τήν ἱστορία, τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός, κατά τήν ἀντίληψη αὐτή, ἐνεργεῖ ἐντός τῆς ἱστορίας καί καλεῖ προσωπικά τόν ἄνθρωπο, ἡ ὕπαρξη τοῦ ὁποίου φανερώνει τόν δυναμισμό τοῦ προσώπου ὡς ἀνόμοιας καί ἀνεπανάληπτης ταυτότητας. Ἡ ἀλήθεια ταυτίζεται μέ τήν ὑπαρξιακή ἀλήθεια καί τήν πληρότητα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου.
Ἄν ἡ ἀρχαιοελληνική τραγωδία παρουσίασε τήν ὑπαρκτική περιπέτεια τοῦ ἀτόμου πού ὑποτάσσεται στήν κοσμολογική ἀναγκαιότητα τῆς μοίρας ἤ τῆς δικαιοσύνης, στήν Παλαιά Διαθήκη, ἡ τραγωδία εἶναι τραγωδία ἑνός ἱστορικοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία, γίνεται, κατόπιν στήν Καινή Διαθήκη, ἡ τραγωδία ἑνός ἱστορικοῦ προσώπου, πού συγκεφαλαιώνει καί νοηματοδοτεῖ ὡς συλλογική προσωπικότητα ὁλόκληρη τήν ἱστορική πορεία τῆς ἀνθρωπότητας. Μέ τούς προφῆτες στήν Ἰουδαία ἀποσαφηνίστηκε ὁ τόπος δράσης τοῦ Πνεύματος. Στήν Ἑλλάδα μέ τούς φιλοσόφους καί τούς τραγικούς ποιητές ἀποσαφηνίζεται ὁ τόπος φανέρωσης τοῦ Λόγου. Ἡ διαφορά εἶναι καίρια, ἄν καί ὄχι ὁπωσδήποτε ἀσυμβίβαστη. Ἐνῶ ὁ Λόγος ἀνακαλύπτει καί διερευνᾶ ἐκ τῶν κάτω, τό Πνεῦμα ἀποκαλύπτεται καί ἐνεργεῖ ἐκ τῶν ἄνω. Πρόκειται γιά τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού αὐτοαποκαλύπτεται, διασπᾶ τίς ἐγκόσμιες συνθῆκες τῆς ἀναγκαιότητας καί αἴρει τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο πρός τό βασίλειο τῆς ἐλευθερίας. Διανοίγει τήν ἐσχατολογική προοπτική ἑνός ἄλλου κόσμου καί ἔρχεται στήν ἱστορία ὡς πρόγευση ἀνάστασης καί σωτηρίας ἀπό τή φθορά καί τόν ὑπαρκτικό ἀφανισμό τοῦ προσώπου. Οἱ λαοί πού εἰσήγαγαν καί νοηματοδότησαν τήν ἔννοια τῆς φιλοσοφίας καί τήν ἐμπειρία τῆς θεολογίας διαμόρφωσαν τόν πνευματικό ὁρίζοντα τοῦ Δυτικοῦ ἀνθρώπου ἐπί χιλιετίες. Σ’ αὐτόν τόν πνευματικό ὁρίζοντα τῶν βιβλικῶν καί ἀρχαιοελληνικῶν ἀποσαφηνίσεων ζοῦμε ἀκόμη καί σήμερα.
Γιά τό σχετικό μέ τήν ἐκδήλωση βιβλίο τῶν Δ. Ἀγγελῆ, Στ. Γιαγκάζογλου, «Γιά τόν Χρῆστο Μαλεβίτση», Ἐκδόσεις ΠαραΚείμενα, Εὐθύνη, Ἀθήνα 2007, βλ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ > ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ > ΒΙΒΛΙΑ